Bengali Homeless problem and Myanmar Crasis

ျမန္မာႏိုင္ငံကေန ဘဂၤလာေဒခ်္႕ကို ေရာက္ရွိေနတဲ့ မြတ္ဆလင္ဒုကၡသည္ေတြကို ျပန္ယူဖို႕ ဘဂၤလာေဒခ်္႕  အာဏာပိုင္ေတြက ျမန္မာသံအမတ္ၾကီးကို မေန႕ကထုတ္ေဖၚေျပာဆိုလိုက္ တယ္လို႕ သိရပါတယ္။ တဆက္တည္းမွာစဥ္းစားမိတာက ဘယ္က ဒုကၡသည္ေတြလည္း Dhaka , Chittagong ျမိဳ႕ၾကီးေတြက ဒုကၡသယ္ေတြလား ဒါမွမဟုတ္ရင္ စစ္တေကာင္း ႏွင့္ဒါကာျမိဳ႕ကိုသြယ္တန္းေဖါက္လုပ္ထားေသာလမ္းတဖက္တခ်က္စီမွာ ပလစတစ္တဲေလးေတြႏွင့္ ျဖစ္သလိုေနထိုင္တတ္ၾကေသာ သူတို႕အေခၚ( ရြင့္ဂ်ာ) အိုမဲ့အိမ္မဲ့ေတြကိုလား ဒါမွမဟုတ္ရင္ Bangladesh နိုင္ငံတ၀ွမ္းမွာရွိတဲ့ (ဒုကၡသည္စခန္း ၁၁၆ ခုမွာႏွစ္ေပါင္း ၄၁ ႏွစ္) တိုင္တိုင္ေန ထိုင္လွ်က္ရွိၾကျပီး နိုင္ငံသားအျဖစ္အသိအမွတ္ျပဳျခင္းမခံရေသာ ဘီဟရီ ဒုကၡသည္ေတြကိုလားဆို တာစဥ္းစားမိရင္က ေခါင္းေတြေတာင္ကိုက္လာတယ္။

မေမွ်ာ္လင့္ဘဲအေပၚကဓါတ္ပံုေလးကိုျမင့္လိုက္ေတာ့ဟိုဆယ္ႏွစ္ခန္႕ကပံုရိပ္ေတြကကိုယ့္ဆီကိုတခဏအတြင္း၀င္ေရာက္လာသလိုပါဘဲ တနည္းအားျဖင့္ဆိုရေသာ္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္အိပ္ မက္ဆိုး မက္အျပီးလန္႕နိုးလာသလိုပါဘဲအဲဒါကေတာ့ဘဂၤလားေဒါခ်္႕နိုင္ငံကအိုးမဲ့အိမ္မဲ့ေတြ(သူတို႕အေခၚ)   ရြင့္ဂ်ာ ( Wrong+gya-Wrongya=Rohingya) ေတြေပါ့။

ႏွစ္ေပါင္း ၂၄ ဆိုတဲ့ကာလေပါ့ ၈၈၈၈ အေရးအခင္းအျပီးကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အတူအမိေျမကိုခ်စ္တဲ့ ေက်ာင္းသူ/ေက်ာင္းသားေတြဟာ ခ်စ္လွ်က္ႏွင့္အမိေျမကိုခြဲခဲ့ရတယ္ တခ်ိဳ႕ကကံေကာင္းျပီး လမ္းမွန္ကိုေရာက္ခဲ့ၾကတယ္ တခ်ိဳ႕ကလည္းကံမေကာင္းစြာျဖင့္ ကံတရားရဲ့ရိုက္ခ်က္ေအာက္မွာ ဘ၀ေတြကိုရင္နာစြာေပးဆပ္ခဲ့ၾကတယ္ တခ်ိဳကလည္းလက္နက္ကိုင္ျပီး စစ္အစိုးရကို ဒီေန႕တိုင္ ေတာ္လွန္ေနတုန္းပါဘဲ။

အဲဒီအထဲမွကံေကာင္းတယ္လို႕ဘဲေျပာရမလားေတာ့မသိ ၁၉၉၅ မွာစစ္တေကာင္း Medical College မွာဒုတိယႏွစ္ကစျပီး ေက်ာင္း၀င္ခြင့္ရခဲ့တယ္ Bangladesh နိုင္ငံႏွင့္နိုင္ငံသားေတြကို လည္းသိပ္ျပီးေက်းဇူးတင္ခဲ့မိတယ္ ဆရာေတြ ဆရာမေတြကလည္းခြဲျခားဆက္ဆံမႈမရွိဘဲ တပဥ့္ အေပၚတပဥ့္တေယာက္ လိုဘဲဆက္ဆံခဲ့သလို တခါတေလသူမ်ားေတြထက္ေတာင္ကြ်န္ေတာ့ အေပၚစာနာမႈမ်ားေပးခဲ့သလားဟုပင္ထင္ခဲ့မိပါတယ္။ သို႕ေသာ္လည္းဘာသာေရးႏွင့္ပါတ္သက္ လာရင္ေတာ့ သူတိုကတကဲ့သူစိမ္းဆန္လြန္ပါတယ္။ တခါကကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းရုဘဲလ္ဆိုရင္၀က္ သားထည့္တဲ့ပုဂံႏွင့္သူကိုထမင္းေကြ်းရမလားဆိုျပီး ပုဂံကိုရိုက္ခြဲျပီးထြက္သြားခဲ့တယ္ အမွန္ကကြ်န္ ေတာ္တို႕အေဆာင္မွာေနတဲ့သူေတြက၀က္သားစားသူေတြဆိုတာသူသိလွ်က္ႏွင့္ဒီလိုလုပ္ခဲ့တာ ေနာက္ မွဘဲ ဘာသာေရးပိုးေတြ၀င္ေနခိုက္ ျဖစ္သြားတာဆိုျပီးေတာင္းပန္ခဲ့ဘူးတယ္။

ေက်ာင္းေနဘက္သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္တဲ့ ဆိုဒီကေက်ာင္းသားေတြ ၊ နီေပါနိုင္ငံကေက်ာင္းသား ေတြအမ်ားၾကီးရွိေပမဲ့ မေလးရွားကေက်ာင္းလာတက္တဲ့ တရုပ္ႏွင့္တမီး ေက်ာင္းသားေတြႏွင့္ ေတာ့ပိုျပီးရင္းႏွီၾကတယ္ မရင္းႏွီတဲ့ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က မိုဘိုင္းဖံုးတကားကား ႏွင့္ဆိုဒီကေက်ာင္းသားေတြပါဘဲ။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ေက်ာင္းစရိတ္ကို အေမရိကန္ေဆးရံုတခုက ကူညီေပးတဲ့အတြက္အားတဲ့အခ်ိန္ မွာေတာ့ သူတို႕ကိုျမန္မာစာသင္ၾကားပို႕ခ်ျပီး က်န္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္လိုပါဘဲ Philip ႏွင့္ သူဇနီ Cathy ရယ္ Sifia ႏွင္ Michel တို႕ႏွင့္ဘဲအခ်ိန္ကုန္ေနခဲ့တယ္ ကေလးေတြက ကုလားေတြကိုေၾကာက္သေလာက္ ကြ်န္ေတာ့အေပၚမွာခင္ၾကပါတယ္။

ဒီလိုႏွင့္ဘဲ ၁၉၉၇ ေပ့ါကြ်န္ေတာ္ကလည္း (Bechlor of Medicine) အျပီးမွာကံမေကာင္းရွာဘူးဘဲ ဆိုရမလား Philip တို႕မိသားစုက သူတိုရဲ့ ခ်ီကာဂိုျမိဳ႕သုိ႕ျပန္သြာၾကခဲ့တယ္ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္တခုကို ( Grant Geophysical Inc) မွာ၀င္လုပ္ခဲ့တယ္ လစာလည္းေကာင္းတယ္ ရုံးမွာလုပ္တဲ့လူေတြကလည္းအားလံုးလိုလို နိုင္ငံျခားသားေတြဆိုေတာ့ ကံေကာင္းတယ္လိုဘဲဆိုရ မွာေပါ့။ ေဆးေက်ာင္းသားဆိုေတာသိတဲ့အတိုင္ပါဘဲ တခါတေလကိုယ္ထက္အတန္းငယ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုစာျပရတယ္ ျပီးမွဘဲဆရာေတြဆီကအတည္ျပဳခ်က္ကိုရယူရတယ္။ လူနာေတြ ႏွင့္ထိေတြ႕ဆက္ဆံတဲ့ေနရာမွာ အခက္အခဲေတြဘာေတြရွိတယ္ေပါ့ ဥပမာ မြတ္ဆလင္ေတြ ဥပုတ္ လဆိုရင္ လူနာေတြကိုေဆးတိုက္ရတာကြ်န္ေတာ္တို႕အတြက္ ေတာ္ေတာ့ကိုအခက္အခဲတခုပါဘဲ။ ေဆးကိုအခ်ိန္အတိုင္းမေသာက္တဲ့အတြက္မျဖစ္သင့္တဲ့ျပႆနညေတြလည္း ခဏခဏျဖစ္ရတယ္။

ေနာက္ပိုင္မွာေတာ့ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းသားေတြအားလံုးကိုဆရာၾကီးကေခၚျပီးေတာ့ မင္တို႕      ေက်ာင္းပိတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အလကားမေနဘဲ တိုင္းျပည္အတြက္ ေကာင္းရာေကာင္းက်ိဳးေတြႏွင့္ပါတ္ သက္တဲ့စာတမ္းတေစာင္တင္ရမယ္ဆိုျပီး ဆရာၾကီးကေျပာလာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္အုပ္စုမွာ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ မေလးရွားနိုင္ငံသား Jonathan Somul ကတအုပ္စုက်တယ္ ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမွာ လည္းဆိုျပီးစဥ္းစားၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ စစ္တေကာင္း ၊ ဒါးကာ ၊ ဆီလက္ ၊ ဘိုးရီးခ်ား ျမိဳၾကီးေတြရဲ့လမ္း ေဘးမွာျဖစ္သလိုတဲထိုးျပီးေနထိုင္တဲ့လူေတြရဲ့ က်န္မာေရး ၊ လူမႈေရးႏွင့္သူတို႕ရဲေနစဥ္ဘ၀ေတြကို စာတမ္းတေစာင္ျပဳစုဖို႕သေဘာတူၾကတယ္။

ဒီလိုႏွင့္ဘဲစာတမ္းျပဳစုဖို႕အတြက္ကုန္ၾကမ္းရွာရင္ ဘဂၤလီ(ရြင့္ဂ်ာ) အိုမဲ့အိမ္မဲ့ေတြေနထိုင္တ့ဲ ေနရာေတြ( ဘဂၤလီအေခၚေတာ့) ဘို႕စတိတ္ေတြေပါ့။ အဲဒီေနရာေတြမွက မေကာင္းမႈဟူသမွ်လုပ္ တယ္ မိုဖိန္း ၊ ေဆးေျခာက္၊ ဖန္ဆီးဒိုင္းအားလံုးရတယ္ သူတို႕ရဲ့ေသးငယ္တဲ့တဲေလးေတြရဲ့ေျမ ေအာက္မွာဖြက္ထားေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီဘို႕စတိတ္ေတြကိုအမွီျပဳျပီးေတာ့ ဘဂၤလီမာဖီးယားေတြက ေတာ္ေတာ္လည္းခ်မ္းသာၾကြယ္၀ၾကတယ္။ တဖက္မွာ ဘို႕စတိတ္ႏွင့္နီးတဲ့ ေကာလိပ္ေက်ာင္း သူေတြ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားေတြ တေန႕ထက္တေန႕ေဆးစြဲတာတို႕ ကိုယ္က်င့္တရားပ်က္ တာတို႕မ်ားလာတဲ့အတြက္ အစိုးရက ဘို႕စတိတ္ေတြကို ၀င္စီးျပီး သူတို႕ကိုေနရာခ်ထားဖို႕ ပ်က္ကြက္ခဲ့သလို သူတို႕ဘာလူမ်ိဳးလည္းဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ကမသိတဲ့ဘဂၤလီေတြရွိသလိုေပါ့ ပါကစၥ တန္စစ္ပြဲေနာက္ပိုင္းမွာ ဘဂၤလားေဒါခ်္႕နိုင္ငံတြင္ေနထိုင္လွ်က္ရွိၾကေသာ ပါကစၥတန္လူမ်ိဳးဘီဟရီ ေတြကိုမ်ားစြာေတြ႕ႏႈိင္ေပမဲ့ အဆင့္သိပ္မနိမ္႕ၾကဘူး သူတိုကိုသူတို႕ရွာေဖြစားေသာက္ႏႈိင္တဲ့အဆင့္ မွာရွိၾကတယ္ ကိုယ္ကိုကိုယ္ရွာေဖြစားေသာက္ႏႈိင္စြမ္းမရွိတာကေတာ့ ဘဂၤလီရြင့္ဂ်ာေတြျဖစ္ျပီ ပုဂံတလံုးႏွင့္ မနက္မွသည္ ညေန၀င္သည္ထိ တအိမ္၀င္ တအိမ္္ထြက္ေတာင္းစားတတ္ျပီး လစ္ရင္ လစ္သလိုခိုးသြားတတ္သလို တခါတေလလူသတ္သည္ထိ ဒုစရိတ္မ်ားကိုက်ဴးလြန္တတ္ေပသည္။ ည ၉ နာရီအခ်ိန္မွာစစ္တေကာင္း ဒါကားျမိဳတ၀ိုက္လွဲ႕ပါတ္ျပီးသြားၾကည့္မယ္ဆိုရင္ သူတို႕ရဲ့ ပလက္ေဖါင္းရြာေလးကိုတျမိဳ႕လံုးလိုလိုေတြ႕ရျပီး တနည္းအားျဖင့္ျမိဳ၏အလွတရားကိုပင္ ဖံုးလႊမ္း ထားေပသည္။